سازوکار حل و فصل اختلاف ناشی از برجام و تعیین تکلیف تحریم‌های هسته‌ای ایران در برجام و قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد

مذاکرات میان دولت‌های گروه 1+5 و ایران و اتحادیه اروپا در خصوص برنامه هسته‌ای ایران، سرانجام در 14 جولای 2015 به نتیجه رسید و آن‌ها بر روی سندی با نام برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) به توافق رسیدند. طبق این سند که ضمن قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز مورد تأیید قرار گرفته است، تعهداتی در مورد محدود کردن فعالیت‌های هسته‌ای ایران و لغو تحریم‌ها علیه ایران و یک سازوکار چند لایه حل و فصل اختلاف ناشی از این تعهدات پیش­بینی شده است. کمیسیون مشترک، اقدام در سطح وزرا و هیئت مشورتی (به طور هم‌زمان) و شورای امنیت سازمان ملل، لایه‌های این سازوکار را تشکیل می‌دهند. اگر این سازوکار نتواند در مهلت زمانی حداقل 65 روزه رضایت مدعی نقض قابل توجه برجام را جلب نماید، قطعنامه‌های تحریمی سابق شورای امنیت در خصوص مسئله ایران مجدداً باز خواهند گشت. درواقع، با این وجود که هم در برجام و هم در قطعنامه 2231 تصریح شده است که مفاد تمامی قطعنامه‌های تحریمی سابق لغو می‌گردد، این قطعنامه‌ها علی‌رغم عدم اعمال تا 10 سال پس از پذیرش برجام، امکان بازگشت‌پذیری را خواهند داشت.